Лявон Бушмар

Таму пад нагамі ў чалавека звонка

Дарваўшыся да работы, ён у той дзень зрабіў шмат і надвечар, прытомлены, распачаў ужо завіхацца каля агарожы.

Яна чамусьці ад гэтага зірку пачырванела, апусціла галаву, уздыхнула.

- Як жа ты нанялася з хаты?

Жанчына адказала не адразу. І то як бы нехаця:

- Так здарылася.

- Як?

- Памёр мой.

Бушмар аж уздрыгануўся

пасядзеў каля маці, пераапрануўся ў сваю цывільную адзежу і адразу пайшоў на сялібу. Сабака весела гайсаў следам за ім. Бушмар агледзеў непапраўленую агароджу, непадгрэбеную салому, незачыненыя вароты на прыгуменне...

У адну руку згроб нешта з траіх і шпурнуў на блізкі ложак. Кароткая шыя яго густа пачырванела, ён моцна і шумна дыхнуў.

Звераватую панурасць Лявону Бушмару перадаў бацька - княжацкі дробны арандатар

За тыя гады яшчэ некалькі новых будынкаў вырасла паўз лес.

Другая гісторыя перад намі. Гісторыя сыноў Амілі і Галены. Яны растуць, каб дзейнымі ўвайсці ў новае жыццё.
Гэтае ж апавяданне скончана.

Ужо бялела тады неба на ўсходзе.