Als haar moeder de zee in loopt en niet meer terugkomt, zit Laura in de eerste klas. Haar leven in een klein Noors stadje aan zee met haar oudere broer en afstandelijke vader, is nu een zoektocht naar iets dat kan helpen dit verlies te verwerken. Met grote intensiteit en helderheid vertelt Mona Høvring in tedere scènes over de vriendschap met Marie, over de tuinman Andreas en zijn vrouw Johanna, over haar ontwakende seksualiteit, de erotische ervaring met de oudere, elegante Vivian Koller, die op een dag in het slaperige stadje opduikt, en de relatie met Peter, de zoon van Vivian.
Elk van deze ontmoetingen biedt de mogelijkheid iets van wat zo ongrijpbaar is te vatten en een beetje dichter bij het leven te komen. Alomtegenwoordig is de zee, die zowel gevaarlijk is als kansen biedt — en tegelijkertijd de belichaming is van Laura’s verlangen om vrij te zwemmen en gedragen te worden.
Mona Høvring beschrijft Laura’s pad fijngevoelig en toont aanknopingspunten waar moed om te leven kan ontstaan.
Mona Høvrings veelgeprezen debuut Iets wat helpt werd in de Noorse pers vergeleken met De glazen stolp van Sylvia Plath en Bonjour Tristesse van Françoise Sagan, ‘niet alleen vanwege de smeulende duisternis in het licht, de zinnelijkheid en veerkracht van de jeugd, maar ook vanwege Høvrings heldere, tedere proza en voortreffelijke gevoel voor scènes’.
In de pers:
‘Gecondenseerd, helder als glas en met een taal zo intens, bijna meditatief, dat ze de lezer welhaast in een staat van bedwelming brengt.’
— Dagbladet
‘Een ongelooflijk mooi boek… alle elementen zijn constant aanwezig: water (zee, regen), vuur (vreugdevuur, sigaretten), lucht (wind, ademhaling) en aarde (tuin, planten).’
— Elle Denemarken
Over Omdat Venus op de dag dat ik werd geboren een alpenviooltje passeerde (Oevers, 2021):
‘Deze Noorse vertelling over twee zussen boeit mateloos. Intrigerende lectuur, van begin tot eind.’
— Lotte Jensen in de Volkskrant
‘Høvring zou zo maar een auteur kunnen worden met een kleine doch fanatieke schare fans, die na kennismaking geen letter meer van haar werk willen missen. Høvring schreef een sympathiek, fascinerend werk.’
— Roos van Rijswijk in NRC
