Hayatın Kaynağı

Hitler Almanları, Stalin işçileri, Mao köylüleri kurtarmak için dünyayı kana buladı.

Ama bilim, zenginlik, hayatı kolaylaştıran, hayatı yaşanır kılan her türlü buluş kendi çıkarları için çalışan, işini iyi yapan Ben-cilerin eseriydi. Onlar hiçbir zaman “bizci” olmadılar. Sadece işlerini iyi yapmaya çalıştılar ve bizlere rağmen başardılar.

n bir imza da vardı

HOWARD ROARK

Dekan oturmuş, meraklı bakışlarla onu seyrediyordu.

Elinizdeki bu kitap dünyanın fedakarlık tüccarları tarafından yok edilmemesi için bir AKIL KALKANIDIR. Ben’in bir savunusu ve kalabalıklara karşı duran yaratıcılara verilmiş bir ödüldür. Aklın ve mantığın yolunu izlemek isteyen herkese bu rehberi takdim etmekten onur duyuyorum.

Bireysel akıl, kalabalıkların onaylamadığı bu büyük güç her çağda saldırıya uğradı. Kalabalıklar, yaratıcı bireye saldırırken ellerindeki silahı hep iyilik, fedakarlık, hayırseverlik kurşunlarıyla doldurdular. Ve hep yaratılan değerleri üleşmek, bölüşmek, paylaşmak istediler. Mesela televizyonu seyrettiler fakat televizyonu bulan adamın adını hiç öğrenmediler. Otomobile bindiler ama Ford’un servetinden şikayet ettiler. İnterneti kullandılar ama Bili Gates’i çok para kazanmakla suçladılar. Tükettiğimiz her türlü zenginliği paranın bir oyunu olarak ele almayı tercih ettiler. Sistem, kapitalizm, tüketim toplumu gibi adlar takıp eleştirdiler.

Dünya bizi kurtarma ve bize iyilik yapma aşkıyla dolu insanlar tarafından hep kana bulandı. Tarihteki bütün savaşları içi iyilikle dolup taşan, kendini bir dava uğruna feda ettiğini düşünen kurtarıcılar çıkardı.
Hitler Almanları, Stalin işçileri, Mao köylüleri kurtarmak için dünyayı kana buladı. Milyonlarca insan kurtarıcıların şefkat dolu ellerinde can verdi. Hep Biz dediler, hiç Ben deyip kendilerini düşünmediler.
Ama bilim, zenginlik, hayatı kolaylaştıran, hayatı yaşanır kılan her türlü buluş kendi çıkarları için çalışan, işini iyi yapan Ben-cilerin eseriydi. Onlar hiçbir zaman “bizci” olmadılar. Sadece işlerini iyi yapmaya çalıştılar

Sinan Çetin Kasım 2002, İstanbul

"Roark" diye fısıldıyordu. "Bugün adamın biri seninle konuşuyordu. Gülümsüyordu sana budala herif. Oysa geçen hafta da sinemanın bir çift komedyenini seyrediyor, onlara bayılıyordu. O adama, bakma ona, demek geldi içimden. Bir daha başka hiçbir şeye bakmaya hakkın kalmaz sonra. Onu sevme. Yoksa dünyanın geri kalanından nefret etmek zorunda kalırsın. Böyledir bu iş, koca sersem ... Ya biri, ya öteki. Birlikte olmaz. Aynı gözlerle .bakamazsın ikisine. Ona bakma, onu sevme, görmeye dayanamıyorum, dayanamıyorum, seni bundan kurtarmak için her şeyi yaparım. Bütün dünyadan, hepsinden ... her şeyi yaparım, Roark ..."

Ama her zaman "sıradan"lığın örneği saydığı birine yenik düşmek, o sıradan kişiyle yanyana başladıktan sonra onun füze gibi yükselişini seyretmek; bu arada kendisinin tüm mücadelesine karşın habire tekme yiyip durduğunu görmek, uğruna hayatını verebileceği işleri o sıradan kişinin birer birer elinden çekip aldığını görmek; o sıradan kişiye tapıldığını seyretmek, kaybetmek, feda edilmek, görmezden gelinmek, yenilmek ...