Batı Notları

Kişiliğini koruyamayan bir ulusun çağ içinde hiçbir yeri olamaz.

Yeni bir yöneliş gerekli inanca. Herşeye yeniden başlamak için yeterli bir gücü var mıdır dünyanın? Yoksa, dünya, son yıllarını mı yaşamaktadır?
Ne var ki, umutsuz olmamalıyız.

Ruhsal isteklerin, insanın manevî yönüyle ilgili isteklerin olmadığı, insanın artık bunları düşünemeyecek kadar katılaştığı bir dünyada adalet kalmıyor demektir. Çünkü, insanda adalet duygusunu oluşturan, bu duyguyu canlı tutan kaynak, insanın ruhsal derinliği, insanın manevî yönüdür.

Karanın da, sarının da, akın da, dinleyeceği ses, insanları Tanrı Öğretisine çağıran Habeşistanlı İlk Müezzin Bilâl’in sesidir.

Toprağın çağrısına kulak veren insan, topraktan yaratıldığını ve toprağa döneceğini unutmaksızın ve topraktan da kopmaksızın birşeyler yapabilir.

Yeni bir yöntemle, insan, kendi içinin sesini dinlemeye çağırılıyor.

Batı” dedikleri kapı çökmüş ve görülmüştür çöplük.
Nasıl yönümüz hep burası olur? İnsanda birazcık yurt sevgisi kalsa, insan birazcık korumuş olsa uygarlığının sıcaklığını, çevirir başını kendi uygarlık değerlerine. Bu denli mi yüreğimiz yabancılaştı uygarlığımıza? Kim çaldı yüreğimizi ve onun yerine başka bir organ koydu?

Aslında; yaşamın da bir yolculuk olduğunu, belki, en iyi yolculukta anlıyoruz.

Yüreğimizin yarısı Mekke’dir, geri kalanı da Medi-ne’dir. Üstünde bir tül gibi Kudüs vardır.

Yeni İbrahimlerin yanmayacağı ateşler de vardır kuşkusuz.
Direniş, varoluşun deneyidir.
Çağ, deniyor hepimizi, ne denli direnebileceğiz diye; önce yabancılaşmaya karşı. Maraş’daki, Şeyhadil’deki dut ağacı, bir kök salıyor buralara değin.