Yahudi Tarihi ve Siyonist Liderlerin Protokolleri

“Ben ne bedbahtım ki anne! Beni bir kavga adamı, bütün âlemin tenkit ettiği bir adam olarak dünyaya getirdin. Ne hiç kimseden fâizle para aldım, ne hiç kimseye fâizle para verdim. Öyle iken bütün âlem bana lânet ediyor... Lânet, doğduğum güne lânet!..”

“O, insanlar tarafından hakaretle terkedilmiştir. O da ızdırap çekmiş bir adam, keder görmüş bir insandır. O hor görülmüştür, ve biz onu takdir etmiyorduk. O, bizim elemlerimizden ciddî bir surette acı duyuyordu. O bizim kederimizi taşıyor ve biz onu Tanrının gazabına uğramış, bitkin ve ölgün sanıyorduk; fakat o, bizim kusurlarımız yüzünden yaralanmış, bizim adâletsizliğimizin kurbanı olmuştu. Biz barışa kavuştuk, cezasını o çekti. Ve biz onun yaralarıyla şifa bulduk. Lâyezâl bizim hepimizin adâletsizliğini ona yükledi.”

Ey yolcular, bu görüntü sizi hiç mi incitmiyor?
Söyleyin, var mı acaba, benim acıma benzer bir başka acı?
Rab âdildir; çünkü emrine karşı âsi oldum.
Ya Rab! Başımıza geleni an; bak da utancımızı gör.
Niçin bizi ebediyen unutuyorsun?..”

“Koşunuz, bütün Kudüs sokaklarını dönüp dolaşınız, umûmi yerlere bakınız, sorunuz, soruşturunuz, eğer adâlete saygı gösteren, doğruyu arayan bir adam, tek bir adam bulursanız ben bütün şehir halkını affedeceğim. Her yerde adâletsizlik akıyor, şehvet galebe çalmış; erkekler besili aygırlara benziyorlar; sabah olur-olmaz her biri kendi komşusunun peşinde kişnemeye başlıyor.”

Önceleri İbranice nebi21 adı verilen adamlar, meselâ Amos ve İsâ gibi, karakterleriyle muhterem kimseler değildi.
Bunların bazıları, ücret karşılığı, kalbin içini ve geçmişi okumaya, geleceği keşfetmeye çalışan sıradan kâhinlerdi; bazıları da yaban bir çalgı, sert içkiler ve mevlevî raksını andırır danslarla coşarak halkın, ilham yani kendi âlemleri dışında bir ruhun üfürüğü sandığı bir takım sözler söylerlerdi. Yermiya, bu “peygamber olmak için delirmeleri yeter olan” adamlardan hakaretle bahseder. Bir takımı da İlyas gibi endişe içinde köşelerine çekilmiş adamlardı. Bunların okullarda, manastırlarda, tapınaklar çevresinde yaşayanları da az değildi; fakat bir çoğunun evleri ve kazanç getiren işleri vardı.

1912-13 yılı Siyonist Kongresi konuşma zabıtlarında dikkat çekici ifadeler yer almaktadır: “Yegane ümidimiz Türkiye’dir. Birgün olup da durumumuzda bir kurtuluş görülecek olursa, bunun Türkiye sayesinde olacağında şüphe yoktur… Musevilere, Türkiye’de verilen hukuk ve eşitliğin ciddiyetinden emin olmak gerekir. Zaten Türkler öteden beri Yahudilere iyi davranmışlardır. Her yerde bize tahkîr edilerek bakıldığı ve hakkımızda her türlü mezalimin reva görüldüğü geçmişte, Türkiye, İspanya’dan çıkarılan Museviler için kurtuluş yeri olmuştur… Siyonizm hareketinin gerek Museviler, gerekse Osmanlı Devleti için büyük bir nîmet olduğu anlaşılacaktır…”