Een jonge Amerikaanse journaliste bezoekt naoorlogs Berlijn. Sommige Duitsers die ze ontmoet, vinden het maar wát vervelend dat Hitler er niet meer is.
Het satirische De eerste trein naar Berlijn beschrijft zowel de geestelijke als de politieke toestand waarin de Duitsers zich na de Tweede Wereldoorlog bevonden. Tergit hekelt hun nationalisme, arrogantie en het gebrek aan inzicht op bitter-ironische wijze. Net als haar vorige romans is De eerste trein naar Berlijn geschreven in dialoogvorm waardoor de standpunten van de verschillende protagonisten goed naar voren komen. Er wordt gesproken over (on)vrijheid en idealisme, vernieuwing, nationalisme en democratie: de roman is niet alleen een document van de toenmalige tijdgeest, maar tevens een ontstellend actueel verhaal.
