Anar

ən kirpiklərini qaldıranda elə bil bəşəriyyət tarixində yeni bir səhifə açılır...

Birdən, doğrudan da, bütün bu sən demiş cəfəngiyat düz oldu, necə deyərlər, çin çıxdı. Günü sabah azarladım öldüm, təyyarədə, ya maşında qəzaya düşdüm, nə bilim, min cür səbəbdən insan ölə bilər... Bəzən belə fikirlər dolur başıma, öz-özümə yaman yazığım gəlir, az qalıram ağlayım... Düşünürəm ki, sabah yıxılıb ölsəm, kim mənimçün yanacaq? Ərim? Tutalım bir ay, üç ay heyifsiləndi, sonra hər şeyi unudacaq gedəcək... Başqa kim — qonşumuz Mədinə, o da tutalım bir ay, yox, bir ay da yox, iki həftə yas saxladı mənimçün... Başqa kim? Sən? Yaxşı, sən də iki həftə, ya bağışla, iki həftə çox uzun müddətdir, bir həftə üç gün mənimçün matəm saxladın, dərdə-qəmə batdın, lap saldın ürəyinə... Sonra? Sonra axı sən də unudacaqsan... Bu görüşlərimizi də, o sahili də, bax həmin bu eyvanı da... Düz demirəm?

xəyalları Alya xanım yavaş-yavaş, altdan-altdan qızına təlqin eləməsin.

qulaqlarına əyilib nə isə pıçıldaşırdılar və yeni məlumat almış hər adam “vay, vay, vay” deyə məzəmmətlə başını bulayırdı...

Murtuz deyirdi ki, bütün bu xanəndələr, oxuyanlar müftəxordurlar, ort

Zivər xanım da güldü, dedi peşkəşdir sizə bütün reseptlər.

Canlar verib sənin kimi cananə yetmişəm
Rəhm eylə kim, yetincə sənə cana yetmişəm.

Spartak gopçudur, birinin üstünə beşini qoyub danışır, amma hər halda dili varsa, dilçəyi də var... Pul olandan sonra...

Görünür, Muxtar Məhərrəmov elə sayaq adam idi ki, dünyada heç bir şərtlə təəccübləndirmək olmazdı onu. Belə adamlar bədbəxtlikdən heç n

Əgər belədirsə, deməli, onları y-alnız şəhvət bağlayır?