Fatih Duman

Sonra Mevlana diyor ki “Sen ey gafil! Güneşin vurduğu bir kerpice aşk ediyorsun. Güneş olmasa o kerpiç güzel mi görünür hiç? Ennihayeti bir kara topraktır o da. Sen üzerine güneş değen kerpice değil de ona nurunu veren güneşe bak! Güzel nedir? Gözün gördüğü değil, gönle girendir güzel. Gönülde aşk varsa güzeli aramak niye, güzel olan zaten gelir de bulur seni.”

“‘Kitabını oku! Bugün sana hesap sorucu olarak nefsin yeter’ denilecektir.”[6]
Bir zaman o hâlde durdu. Neden sonra yaşlar döküldü gözünden. Sonra dudağından üç kelime;
“Nefsim” dedi “Kimsin sen?”
* * *
Sonraki günler sualleri çoğaldı. Kendi kendine düşünmeye, bulmaya, bilmeye gayret etti. Lakin ona yol gösterecek, yolunda kılavuzluk edecek kimsesi yoktu ve olmaması benim işime yarıyordu. Hem demiyor muydu insanlar “Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır” diye. İşte bendim o. Ben idim şeyhi olmayanın şeyh

Kalp akla tabi olursa o vakit ben hükümran olurdum insana, yalnızca beni dinler, benim emirlerime itaat ederdi. İlla ki aklı tabi olursa kalbine o vakit ben varsam da yok gibiydim. Söylesem de işitmezdi. Zincire vurulmuş bir hükümdar, kendi sarayında esir bir padişah olurdum. Dilsiz bir amir, kör bir kılavuz ne işe yarardı ki?