Fyodor Dostoyevski

o isə yalnız təəccüblə mənə baxdı və bir söz demədən çıxıb getdi

sanki məni unutmuşdular, sanki mən onların nəzərində həqiqətən yad bir adam olmuşdum!

İnsan hər şeyə alışmağı bacaran bir məxluqdur və düşünürəm ki, bu, onun ən yaxşı tərifidir.

fərq yalnız onda idi ki, gerçəkliyin təəssüratı adi hekayətin təəssüratından daha güclü olur.

əhmdil Miller qocaya tə

Qəribədir, bircə elə günəşin işığı insanın qəlbində nələr edə bilərmiş!

Ancaq pilləkən başında dayanıb, mənzil sahibəsinin heç ona dəxli olmayan boş-boş sözlərini eşitmək, onun mənzil kirayəsini istəyərək qarayaxalıq etməsini görmək, hədə-qorxusunu, şikayə­tini dinləmək, eyni zamanda ondan yaxasını qurtarmaq üçün hiylə işlətmək, üzr istəmək, yalan demək zəhləsini tök­müş­dü; elə yaxşı­sı bu idi ki, onun gözünə sataşmamaq üçün pilləkəndən pişik kimi sivişib getsin, əkilsin.

Çox da­nışdığım üçün də heç bir şey elə­mirəm. Deyəsən elə heç bir şey eləmədiyim üçün də çox danışıram. Bir aydır ki, mən günlərlə bir bucaqda uzanıb, boş-boş şeylər haqqında düşündüyüm üçün... belə çox da­nışmağa öyrənmişəm...

Əsas da elə xırda şeylərdir, xırda şey­lər... Bax, bu xırda şeylər hə­mişə adamı məhv edir, hər şeyi məhv edir...

Lakin bu gəncin qəlbində elə bir kin və nifrət vardı ki, o, nə qədər vasvası və tələbkar olsa da, bu tələbkarlığı bəzən bir gənc tələbkarlığı dərəcəsinə varsa da, belə cır-cındırla küçəyə çıx­maqdan heç xəcalət çək­mirdi. Lakin küçədə tanış bir adama, yaxud ümumiy­yətlə, rast gəlmək istəmədiyi əvvəlki yoldaşlarına rast gəl­səydi, o, əlbəttə utanardı...