Спандияр Көбеев

«Есік көргенді алма, бесік кергенді ал»

— Апа, осы адам өз баласын кемшілік, қоршылыққа қалай қияды екен?

— Рас, қалқам, қазақтың қызды «жат жұрттыққа жаратылған бала» дейтіні бар ғой. Кім болса, соған, тек мал берсе бере салады, сондықтан ғой қыз байғұстың: «Бар ма екен ата-анадан бауыры қатты, баласын әлпештеген малға сатты...» деп өлең айтып жылайтыны.

әңгіме етісіп, ауыздарының суы құрысып

«Қатын өлді — қамшының сабы сынды», «Байдың қатыны өлсе төсегі жаңғырар, жарлының қатыны өлсе, басы қаңғырар»

— Берген уәдем—уәде, көңілім—көңіл, мен өлсем де, осы жиенмен бірге өлемін...

Ғайшажан, жылама, шырағым! Мұндай іс әркімде де болатын, бір қате болған шығар, ештеме етпес, қой, шырағым! — деп жұбатқан болып еді,— бұған да болмады.

Қатын өлді — қамшының сабы сынды»

«Байдың қатыны өлсе төсегі жаңғырар, жарлының қатыны өлсе, басы қаңғырар»

малға қыз бермейтін адам болушы ма еді. Бермесе Құрекең оның басына зобалаң туғызбай ма...— деп Байғазы күлді.

«Егер Ғайшажанды айттыра келген болса, он құлынды бие сұрасам ба екен болмаса таза мың теңге ақша сұрасам ба екен. ...Қой ақшадан да он құлынды бие дұрыс болар, бес-алты жылда құдай бұйырса жүзге тарта жылқы болмай ма? Жазғы қызығының езі қандай, үй сыртына ұзын желіні құрып, құлындарды шыңғыртып байлап жатқан қандай.

Кемпір-шалдың ысқатына кіріп мал таба бастағаныма міне биыл дәл жиырма бір жыл болған екен одан түсім шамалы ғой... Жұрттың, қолы жылдан жылға тарылып та барады, құдай тілекті берсе, мұратқа жетсем...»