Gülsüm Cengiz

Yüreğim,

okşaya seve

otu, çiçeği, böceği,

kuşları, çocukları;

sana akıyorum

engelleri aşarak.

Sen topraksın

sulamak,

bağrında çiçeklenmek istediğim.

Yoldaşımsın,

bir yaşamsın

bilincimle seçtiğim...

–Neden ekmek bu kadar pahalı

bu kadar ucuz yaşam?

Neden yasalar hep varsıldan yana,

yaşam bunca acımasız yoksullara?

İŞSİZLİK

daha az ekmek demektir her dilde

solgun yüzleridir çocukların;

işsiz erkeklerin öfkesini sırtında duyumsayan

çürümüş ciğerleridir kadınların.

Demek ki bundan böyle

bizim evde de

sofradan eksilmeyecek

köyden gelen bulgurla tarhana;

sabahları peynirin kırıntısı ölçülecek

kasapla hiç görüşülmeyecek.

Gününde ödenmeyecek faturalar

ve akşamları çıkılacak pazara.

Havai fişeklerin parlak ışıkları

donatırken gökyüzünü;

ekranların sahte pırıltısı

ve rengârenk görüntüsü

gizliyor yoksulluğun hüznünü...

Hastane önünde bir direk

direğin üstünde bir yazı;

“Acil!

Böbreğimi satıyorum.”

Altında telefon numarası...

Kim bilir kim,

kim bilir nasıl biri?

Kim bilir neden

satar insan böbreğini,

gelişmiş(!) bir ülkede?

–Başımı dayayıp göğsüne

yüreğinin sesini dinlemeye,

seninle el ele bir deniz kıyısında

yürümeye hasretim–

GÖRÜLMÜŞTÜR

İki yüzü vardır paranın

ve çok yüzü iktidarın–

Çocuklar yapıyorum kâğıttan

el ele tutuşan

kara, sarı, beyaz ırktan.

Kuşatsınlar diye dünyayı

boydan boya sevgiyle.

Özlüyor içimdeki çocuk

barışçıl bir yaşamı.

İçimdeki çocuğun gözleri

güneşli bir ilkyaz sabahı.