Андрэй Адамовіч

Піё ляціць, і стужкі дыму з комінаў
Кладуцца, як Бунюэлева лязо на месяц.
Белы тынк на дамах зліваецца са снегам.
Платы з лазы. Ціха. Румынія, сорак трэці,
дыверсанты ідуць па сцяжынцы –
вось і ўсё, што ты зможаш прыдумаць,
сочачы Піё ў небе.

Стужка дыму, разьдзяліўшыся на два амаль аднолькавыя ланцужкі, нагадала яму сьпіраль ДНК, і мужчына падумаў, што ад таго ляшча, па якога едзе, сам ён адрозьніваецца вельмі нязначна — такая ж машына для абароны добра скамбінаваных бялкоў, што навучыліся капіяваць самі сябе.

Віктар жыў на Трактарным заводзе, у доме, які будавалі для ідэальных, а засялілі сапраўднымі працоўнымі. Ня ведаючы слова “ляпніна”, яны не заўважалі яе.