Караткевіч Уладзімір

Ён трымаў філіжанку доўгімі пальцамі і больш нюхаў, чым піў, і ноздры ягоныя трапяталіся ад асалоды, як у Адама ля забароненага дрэва.

Ён сядзеў на тахце, на стракатай лельчыцкай посцілцы, і ў паўцемры вадка блішчалі ягоныя вочы.

- Бабачкі, - адказаў ён не толькі сур'ёзна, але й змрочна.
- Матылі?
- Я з вамі па-беларуску гавару. Жанчыны.