Mirjam Mous

De onverklaarbare gebeurtenissen begonnen op zaterdag elf mei om iets over twee. Mick stond te pissen in de badkamer. Niet zíjn badkamer, maar die van Jerro – zijn beste, of beter gezegd: zijn enige vriend.

In het begin had Mick het enorm komisch gevonden: een slaapkamer met aangrenzende privébadkamer voor een jongen die nog gewoon thuis woont. Maar alles wende. Zelfs de ingebouwde speakers – zodat je kon pissen op muziek.

Hij perste de laatste druppels urine uit en drukte intussen op de spoelknop. Toen knoopte hij zijn broek dicht en ging de slaapkamer in.

Jerro lag plat op zijn buik op zijn bed. Zijn hoofd was opzij gedraaid en zijn rechterwang rustte op het dekbed.

hield hij zijn ogen gesloten.

handen tegen zijn oren. ‘Jan-attack! Jan-attack!’ riep hij,

Jerro reageerde niet, zelfs niet met een ingehouden lachje. Hij bleef doodstil liggen

Jerro’s schouder, eerst zacht en daarna steeds harder tot hij ten slotte met twee handen wanhopig aan allebei de schouders stond te rukken

riep: ‘Hou op, dit is niet leuk meer!’

Het hielp geen zier.